Alışmanın ve unutmanın, hayatımızı yaşanabilir kılan yanlarını inkâr etmesek de içinde bulunduğumuz hâlin, kaynayan kurbağa sendromunu tarif ettiğini söyleyemez miyiz? Kabul edenler için soru biraz da şurada düğümleniyor: Bu sendromdan çıkabilmek için takatimiz kaldı mı?